«ԵԿԵՂԵՑԻՆ ՀԱՅԿԱԿԱՆ» - երգ, խոսք՝ ՎԱՀԱՆ ԹԵՔԵՅԱՆԻ Դաշնակահար` ԱՆԱՀԻՏ ՄԵ...

 Կուզեի նստել մի քարի վրա

Եվ անվերջ նայել իմ Արարատին,
ՀՈՒՇԵՐ ՇԻՐԱԶԻՑ
Երեք ընկերներ ծանոթանում են Շիրազի հետ՝ ասելով, որ երեքի անունն էլ Ռազմիկ է: Հատկապես շատ է հպարտանում գյումրեցի ճանաչված Ռազմիկ Դարբինյանը: Շիրազը զարմանում է.
-Ինչըղ կեղնի, բոլորդ Ռազմիկներ եք, իսկ Մասիսը գերի է…
Մի անգամ Շիրազին հարցնում են.
-Վերջերս ինչու չեք մասնակցում Գրողների միության ժողովին?
-Եթե Նարեկացին չի մասնակցում, ես ընչի պիտի մասնակցեմ,-պատասխանում է Շիրազը:
Մի անգամ Շիրազը՝ կանաչ փողկապով , զգուշորեն մտնում է խմբագրի սենյակ: Վերջինս փորձում է կատակել և ասում է.
-Կանաչ փողկապով ես շրջում, չես վախենում էշերից?
-Հենց դրա համար էլ վախվխելով ներս կուգամ,-պատասխանում է Շիրազը:
Երբ խոսք էր լինում մեծերի մասին, առանձնացնում էր միշտ Մաշտոցին: Մի անգամ էլ հերթով ներկայացնում է պատին փակցված մեծերին:
- Բա Մաշտո՞ցը, – հարցնում են:
- Էդ բոլորին դնես կշեռքի մի թաթին, իսկ մյուսին Մաշտոցին, էլի նժար նժարի չի գա, Մաշտոցինը ծանր կլինի…
Դերասան Ազատ Գասպարյանը թե` Շիրազ, քեզ էլ որ դրած լինենք…
- Ո՜չ, ո՜չ, ես կշեռքը բռնողն եմ,- հումորի ծուղակից հանճարեղորեն իրեն դուրս բերեց հանճարեղը: