AjsAPARAN.blogge

Սերոբի կորուստը🤥 Սերոբի սպանութեան լուրը առնելով, դեպի Գելի շտապեց Նաեւ Գեւորգը: Անդրանիկն ու Գեւորգը անմիջապես գործի անցան: Սերոբի կորուստը նրանց եւ մյուս հայդուկների, ինչպես նաեւ ողջ դաշտի ու Սասունի հայության հոգին խռովեցրել էր, վրեժի զգացումը կրծում էր բոլորի ոգին: Անդրանիկն ու Գեւորգը քուն ու դադարները կորցրել էին, արիւնն աչքներին ամենուր փնտռում էին Խալիլ, վրէժը առնելու համար: Որոշուեց նախ պատժել գեղաշենցի ռես Ավեին: 1900 թ. ապրիլեան մի օր Գեւորգը շենիկցի Մանուկի եւ Ղազարի հետ գնաց դավաճանի տուն: Երբ Գեւորգը վերջնականապես համոզուեց, որ Սերոբին Ավեն է թունաուորել, դավաճանի հետ նրա ընտանիքին էլ դաժանօրէն պատժեց: Հայդուկները չխնայեցին եւ ոչ մէկին դավաճանի ընտանիքից: Գեւորգին հաջողուեց Ավեից իմանալ դավադրության միւս մասնակիցների, մի քանի դավաճանների ու լրտեսների անունները, որոնց բոլորին հետագայում ոչնչացրեցին: Մի անգամ, երբ Անդրանիկն ու Գեւորգը անցնում էին Գելիի փողոցներով, բակերից մեկում տեսան ալեհեր մի ծերունու: -Բարեւ, քեռի, -բղավեցին նրանք: Պատասխան չստացան: Բ

Ամենահայկական ուտեստը՝ԽԱՇ.... Ամենահայկական ուտեստը՝ԽԱՇ.... ԱՆՈՒՇ ՈՒՏՈՂԱՆՑ... Հաշվի առնելով,որ դրսում ահավոր ցուրտ է, մի լավ ափսե տաք ԽԱՇԸ չէր խանգարի 😄 Խաշի գրված եւ չգրված օրենքների մասին. Ո՞վ է ասել, թե խաշը կին չի սիրում Պատրաստելուց հետո խաշն անպայման մատուցվում է օղու, լավաշի, սխտորի, բողկի, կանաչու, թթու ծիծակի հետ, որոնք օգնում են, որ խաշի մեջ պարունակվող օրգանական միացությունները հեշտ տրոհվեն, ու խաշը հեշտ մարսվի: Խաշն մատուցվում է անալի, քանի որ աղ լցնելու դեպքում այն մգանում է: Ժողովրդի մեջ տարածված խոսքը, թե խաշը չի սիրում երեք «կ»` կենաց, կոնյակ եւ կին, այդքան էլ այդպես չէ: «Մեր խոհանոցում արարողը կինն է եղել, կինը եւ լավ պատրաստում է, եւ լավ ճաշակում»,- նշեց խոհարարը: Իսկ խաշի սեղանին ավանդաբար հնչող կենացները երեքն են: Նախ խմում են «Բարով տեսանք» կամ «Բարի լույս» կենացը, հետո` «խաշ պատրաստողի» կենացը, եւ երրորդը` մաղթում, որ «բարի խաշ լինի»: Ի դեպ, «խաշ» բառն առաջացել է խաշել բառից: Սեդրակ Մամուլյանի վստահեցմամբ` խաշը զուտ հայկական ծագում ունի, բայց այն տա

Жизнь одна... Пожалуйста, наслаждайтесь Жизнью! Берите её двумя руками, сжимайте её, трясите и цените каждую секунду. Любите своих детей. Мы буквально не замечаем, какое это Счастье — подгонять их по утрам, чтобы они скорее чистили зубы. Обнимите своих любимых и, если они не могут обнять вас в ответ, найдите того, кто сможет. Каждый заслуживает любви и ответного чувства. Не соглашайтесь на меньшее. Найдите работу, которая будет приносить радость, не становитесь её рабами. «Я  бы хотел работать больше», — это не то, что напишут на вашей могиле. Танцуйте, смейтесь и ешьте со своими друзьями. Настоящая, честная и сильная дружба — это абсолютное Счастье, к тому же, это то, что мы можем выбирать сами. Выбирайте друзей со вниманием и тщательностью, буквально как ищете сокровище. Окружите себя прекрасными вещами. В жизни полно грусти и боли — но найдите свою радугу и не отпускайте её. Красота есть во всём, просто иногда нужно вглядеться чуть внимательнее, чтобы её заметить.

Առակ Մոր մասին Հոյակապ առակ մարդու մասին, ով կարող է փոխարինել բոլորին, բայց նրան ոչ ոք և երբեք փոխարինել չի կարող: Իր ծնվելուց մեկ օր առաջ երեխան հարցրեց Աստծուն. – Ասում են՝ ինձ վաղն ուղարկում են Երկիր: Ինչպե՞ս եմ ես այնտեղ ապրելու, չէ՞ որ ես շատ փոքր և անպաշտպան եմ: Աստված պատասխանեց. – Ես քեզ հրեշտակ կնվիրեմ, ով կսպասի քեզ և հոգ կտանի քո մասին: Երեխան մտածեց, հետո նորից ասաց. – Այստեղ` Երկնքում, ես միայն երգում եմ և ծիծաղում, և դա ինձ բավարար է երջանկության համար: Աստված պատասխանեց. – Քո հրեշտակը կերգի և կժպտա քեզ համար: Դու կզգաս նրա սերը և երջանիկ կլինես: – Բայց ես ինչպե՞ս կհասկանամ նրան, չէ՞ որ ես նրա լեզուն չգիտեմ,- հարցրեց երեխան` ուշադրությամբ նայելով Աստծուն,- իսկ ի՞նչ անեմ ես, եթե ցանկանամ դիմել քեզ: Աստված նրբորեն հպվեց երեխայի գլխին և ասաց. – Քո հրեշտակը կծալի ձեռքերդ իրար հետ և կսովորեցնի քեզ աղոթել: Այնուհետև երեխան հարցրեց. – Ես լսել եմ, որ Երկրի վրա չարիք կա: Ո՞վ ինձ կպաշտպանի: – Քո հրեշտակը կպաշտպանի քեզ, նույնիսկ իր կյանքի գնով: – Ես կտխրեմ, չէ՞ որ էլ չեմ կա

«Ապրելու արժանի չէ միայն իր համար ապրողը։ Թագ ու ձևական իշխանութիւն փնտռում են այն ոչնչութիւնները, որոնք անթագ իշխել, թագաւորել չգիտեն»։ Գ. Նժդեհ

ԵՍ ՀԱՅ ԵՄ "ԵՍ ՀԱՅ ԵՄ" Ես հայ եմ, հին, ինչպես լեառն այս բիբլիական, Թաց են ոտքերս դեռ ջրհեղեղի ջրից, Իմ սուրբ հողն է տեսել Նոյն առաջին անգամ, Բաբելոնյան Բելը խորտակվել իմ սրից: Իմ մատների հետքն է կրում կողի վրա, Քարն առաջին մամռոտ, որ իմ ձեռքով տաշված, Եվ միացած հողին շաղախով իմ արյան, Արարատյան դաշտում մեհյանի վեմ դարձավ: Իմ նահատակ որդոց արյունով է ոռոգ Ամեն ծաղիկ ու ծառ հողում հայրենական, Ամեն բլուր՝ քաջի մի շիրիմ է նորոգ, Եվ կոթողի բեկոր՝ ամեն սանդուղք ու քար: Ես հայ եմ, հին, ինչպես լեառն այս Արարատյան, Հազար սուր է բախվել իմ վահանին ահեղ, Բայց փշրել եմ նրանց ես ցասումով արդար Եվ լեռներիս նման գլուխս վեր պահել: Գևորգ Էմին

Обои Мартирос Сарьян для Андроид - скачать APK : скачать Обои Мартирос Сарьян apk 1.0 для Андроид. Обои и Темы для настоящих ценителей художественной культуры.

Ռաֆայել Պատկանյան․ Հայ և հայություն Ո՞վ է հայը, մի՞թե նա է, որ խոսում է հայ լեզվով, Եվ կամ՝ որի մականունը հանգում է յան մասնիկով, Որ ուտում է ամենայն օր ճաշին տոլմա ու փըլավ, Կամ՝ պարծանոք միշտ հագնում է հայի գըդակ ու հալավ։ Ո՞վ է հայը, մի՞թե նա է, որ գընում է Հայի ժամ, Ու տարենը հաղորդվում է խիստ սակավից՝ չորս անգամ, Որ կյանքումը պաս չի կերել, ծոմ էլ պահում է նույնպես, Հորանջելիս խաչ է կընքում՝ բաց բերանն ու երես։ Ո՞վ է հայը, մի՞թե նա է, որ տեսնելիս տերտերին «Օրհնյա ի տեր» պատրաստ ունի ամեն րոպե իր բերնին. Որի համար մեծ ամոթ է, նաև մեղք է մահացու, Թե Ջատիկի թաթախմանը չուտե թերխաշ կարմիր ձու։ Չէ՛, սիրելի՛ս, ազգությունը չէ արտաքին արարմունք, Հայ ծընելըդ անգամ չի տալ քեզ հայության իրավունք, Ով է կամ յան մականունիդ վերջի վանկի մասնիկը, Կարմիր ձվով կամ թե անձու կատարում ես զատիկը։ Քալլա-փաչա կամ թե բորշ է ամեն օրվա կերածըդ, Սեռտուկ, պայլտո կամ թե չուխա է վըրայի հագածըդ — Ողջը մին է. ծեսով չես տալ ազգիդ վընաս կամ օգուտ, Տեղը մընա ազգությունը, այդ նաև վարձ չէ՛ հոգուդ։ Թե

Արդեն հոգնել եմ` էլ տեղ չկա... Արդեն հոգնել եմ` էլ տեղ չկա... Ծովի ալիքների պես հոգիս քամին քշում է մի ափից, մյուսը...ՈՒզում եմ խաղաղվեմ, բայց քամին ավելի խորն է քշում... Ուզում եմ դուրս գալ քամու ճիրաններից...Խաղաղվել եմ ուզում...Հոգնել եմ... Ինձ խաղաղություն է պետք.../Հոգիս ու սիրտս շատ փոթորիների միջով է անցել.../ Օրեր կորուստ, օրեր նվեր, Օրեր աղոթք, օրեր առանց «Հայր մեր», Օրեր հրաշք, օրեր պարապ, Օրեր՝ երկար-երկար սատկած ձմեռ: Օրեր նոր երգ, օրեր ոչինչ, Օրեր ընկեր, օրեր նոր թշնամի, Օրեր կնունք, օրեր ծնունդ, Ի՞նչպես ջնջեմ օրերը կորուստի

🇦🇲 Շնորհավոր տոնդ Հ Ա Յ Ո Ց * Բ Ա Ն Ա Կ 🇦🇲 Բարև, ես քո Զինվորն եմ... ԶԻՆՎՈՐ ԵՆ՝ ԳԵՆԵՐԱԼ, ԹԵ ՇԱՐՔԱՅԻՆ «Ուր և երբ էլ մեռնեմ, հավատա, իմ ժողովուրդ, որ արտաքին վտանգներիդ ժամանակ իմ անհանգիստ հոգին այցի և օգնության պետք է փութա իր հայրենի աշխարհին և աներևութաբար քո բանակները առաջնորդի» Գարեգին Նժդեհ ԶԻՆՎՈՐԻՆ Զինվո՛ր, հիմա իմ տաք կոպին Խրամատիդ սառ գիշերն է, Ու ալեկոծ հոգուս ափին, Հարազատ տան քո հուշերն են: Իմ անհանգիստ, խռով ունկին Ծառայության քո հոգսերն են, Ու քեզ ձոնած տողիս կրկին Մորդ սրտի ակոսներն են: Որքան էլ որ դու հեռվում ես, Ես թռչում եմ մտքով քեզ մոտ, Ու մայրաբար համբուրում եմ Ձեռքերը քո վառոդահոտ: Քեզ հետ վազում, նստում` հոգնած, Փայլեցնում եմ ինքնաձիգդ, Նամակ գրում աղջկադ սիրած, Քեզ հետ կարում եմ օձիքդ: Զինվո՛ր, քեզնով ցնծում եմ ես, Դու ուժեղ ես, արի` կամքով, Ու պարտքն այս սուրբ` վստահված քեզ, Գիտցի՛ր, պետք է կրես պատվով: ՆՈՆԱ ՊՈՂՈՍՅԱՆ

Я никогда бы не занялся живописью, не будь у женщин грудей. (Огюст Ренуар)

Հայկական լավաշ…. "ՀԱՅԿԱԿԱՆ ԼԱՎԱՇ…. " Ըստ մի հին ավանդության` հին Հայաստանում Արամ անունով մի արքա է եղել, որը կռվի ժամանակ գերի է ընկել ասորիների թագավոր Նոսորին: Ըստ նրա պայմանի` Արամ արքան պետք է 10 օր անոթի մնար, իսկ 11-րդ օրը նետաձգությամբ մրցեր իր հետ, եթե հաղթի, ազատ կարձակվի և յուրայինների մոտ կգնա արքայավայել ընծաներով: Հաջորդ օրը Արամ արքան պահանջեց, որ ասորաց սահմանի մոտ կանգնած հայկական բանակից բերեն իր ամենագեղեցիկ լանջապանակը: Հայերը գլխի ընկան, որ իրենց արքան ինչ-որ բան է ակնարկում, իսկ ասորիներն էլ չգիտեին, որ լանջապանակի մեջ նրբաթերթ հաց է դրված: Այն ժամանակ ոչ ոք չգիտեր լավաշի մասին, իսկ ասորի բանբերների մտքով չէր էլ անցնի, թե հայերը կարող են զրահի մեջ հաց թաքցնել: Արամը ստացավ իր զրահը, բայց ասաց, որ սա չի իր ամենագեղեցիկ լանջապանակը, պահանջեց մեկ ուրիշը, և ասորի բանբերները 9 օր շարունակ գնում-գալիս էին` առանց իմանալու, որ իրենց բերած լանջապանակներով ամեն օր մի նրբաթերթ հայկական հաց են հասցնում Արամ արքային: 11-րդ օրը Արամն ու Նոսորը մրցասպարեզ մ

Երջանկությունն Աստծու ներկայությունն է մարդու մեջ... Երանելի է այն մարդը, որի մի ձեռքը Աստված է բռնել, իսկ մյուս ձեռքով բարիք է գործում: Բոլորի համար անսպասելի բարիք գործեք՝ առանց վարձատրության ակնկալիքի: Պարզապես իմացեք, որ գուցե մի օր էլ ինչ-որ մեկը Ձեզ համար նույնն անի: Բայց այդ բոլորից վեր կանգնած է մի առաքինություն, առանց որի մենք ոչինչ ենք, իսկ եթե այն ունենք, իրապես երանելի ենք: Դա ՍԵՐՆ է...

Художник Мартирос Сарьян Martiros Saryan 10 октября 2009. Разместил:  goroshina «Жизнь природы удивительна и загадочна. Зерно прорастает в земле, растет, в положенное время цветет, снова родит зерно и поэтому не умирает. Таков же человек. Он не умирает, так как он – сама природа. Познание этого есть познание бессмертия, возвышающее человека» (Сарьян). Мартирос Сергеевич Сарьян родился 16 февраля 1880 года в городе Нахичевань-на-Дону в армянской семье. У родителей его был небольшой участок земли на хуторе. Но жили они очень скудно. В семье росло девять детей. В 1887 году семья переехала в Нахичевань, которая в то время была одним из центров армянской культуры, а в 1889 году Мартирос поступил в нахичеванское русское городское училище, окончив которое устроился в городскую контору по подписке на газеты и журналы, увлекся рисованием. Старший брат дал ему деньги на поездку в Москву, где он в 1897 году поступил в Училище живописи, ваяния и зодчества. Там он учился под руководством А.