AjsAPARAN.blogge

  ...Նա մեր թուրքերենի ուսուցիչն էր, և մենք, որ նախավերջին դասարանն էինք հասել, դեռ ոչ մի անգամ նրա բերանից հայերեն մի խոսք չէինք լսել։ Հարգում էինք նրան հայ լինելու համար, հպարտանում էինք նրանով, բայց չէինք սիրում։ ... Մի անգամ քիչ մնաց լսեինք, թե ինչպես է նա հայերեն խոսում։ Մեզանից մեկը նույնիսկ լսեց։ Բայց միայն մեկը։ Խմբով դուրս էինք եկել Բոսֆորի ափերը գնալու։ Քայլում էինք ուրախ խոսելով։ Գարուն էր, օրը հստակ, օդը թափանցիկ։ Քաղաքն ուրախ շողշողում էր։ Հանկարծ մեզնից մեկը շշնջաց․ «Տղաք, Մեսրոպ էֆենդին Կոմիտասի, Վարուժանի ու Զոհրապի հետ կզբոսնե»։ ․․․Մեր ընկերներից մեկն ասաց․ – Տեսնաս Կոմիտասի հետ ա՞լ Մեսրոպ էֆենդին թրքերեն կխոսի․․․ Որոշեցինք ետ ընկնել։ -Մեզնից մեկը թող ետևից կամացուկ մոտենա լսելու, թե ինչ լեզվով է Մեսրոպ էֆենդին խոսում։ Ետևներից անձայն, ոտքերի մատների վրա մեր ընկերը մոտեցավ նրանց, այնքան մոտեցավ, որ մեզ թվում էր, թե կպավ լայնաթիկունք Մեսրոպ էֆենդուն։ Ու մի քանի րոպե այդպես գնալով նրանց ետևից, հանկարծ շուռ եկավ ու վազեց մեր կողմը։ Ուրախացած էր, մեզ էլ ուրախ լուր պիտի բե

  Իրանի առաջին ԿԻՆ ճարտարապետը ՀԱՅՈՒՀԻ է. Գիտե՞ք թե նա ում ԴՈՒՍՏՐՆ է եղել Վիկտորյա (Վիկտորիա) Օհանջանյան, իրանահայ ճարտարապետ։ Իրանի առաջին կին ճարտարապետը։ Ինժեներ Ավետիս Օհանջանյանի դուստրը։ Վիկտորյա Օհանջանյանը ծնվել է Թավրիզում։ Տարրական և միջնակարգ կրթությունը ստացել է ծննդավայրում։ Ավարտել է Թեհրանի համալսարանի գեղարվեստի ֆակուլտետը։ 1964-1977 թվականներին աշխատել է Իրանի քաղաքաշինության նախարարությունում։ Զբաղեցրել է տարբեր պաշտոններ, գործուղվել, տարբեր վայրեր։ Ֆրանսիայում ուսումնասիրել է արդյունաբերական շենքերի կառուցման ժամանակակից մեթոդները։ Հետագայում ճարտարապետական գործունեությունը շարունակել է Թեհրանի իր անձնական գրասենյակում և ԱՄՆ Կալիֆոռնիա նահանգում: Իրանի առաջին ճարտարապետն է, ով աշխատել է Բնակարանի և քաղաքաշինության նախարարությունում։ 1972 թվականին արժանացել է «Աբադանի» (Վերակառուցում) կրծքանշանի։ 1999 թվականին Իրանի ճարտարապետների ընկերության կողմից ընտրվել է որպես իրանի վաստակավոր ճարտարապետներից մեկը:

  Նորավանք։ Գավթի ներսույթ (13-րդ դ.)։ Noravank. Interior of the vestibule (13th century). .

  Даниэ́л Варужа́н (арм. Դանիել Վարուժան, 1884-1915) — армянский поэт, про­све­ти­тель, литературный критик. В 1915 году стал жертвой геноцида армян… Даниэ́л Варужа́н (арм. Դանիէլ Վարուժան, наст. фамилия Чбуккаря́н арм. Չպուքքարեան; 20 апреля 1884 — 26 августа1915) — армянский поэт, один из наиболее значительных армянских поэтов XX века. Начальное образование поэт получил в армянских образовательных учреждениях Константинополя, затем продолжил учебу в школе мхитаристов в Венеции и в Гентском университете Бельгии. Литературную деятельность поэт начал в 1904 году. Делая первые литературные шаги и ещё не сознавая полностью силу своего таланта, Варужан обращался к читателям: «Прошу сообщить о моей несостоятельности, начиная с первых моих литературных опытов. Я останусь верен своему завету – разбить о скалу лиру, если она неполнозвучна». В 1909-1915 гг. Варужан занимался преподавательской деятельностью на родине. Должность учителя не обеспечивала материального минимума, необходимого для жиз

  Храм Сурб Аствацацин в Себастии (Сивас). До Геноцида армян в районе Гюрун было 5 сел, в которых проживало около 15 тысяч армян. Здесь было построено 7 армянских школ и несколько церквей.

  Անտոն Քոչինյանը վառում է Ծիծեռնակաբերդի հուշահամալիրի անմար կրակը։ 1967թ.

  Резня в Дерсиме, жертвой которой стали и армяне, была заранее спланирована: турецкий исследователь Комментарии 1 Проводящий исследования в связи с резней в Дерсиме турецкий писатель Юсуф Баранбейи изучил архивы Великого национального собрания Турции и пришел к выводу, что эта резня была заранее спланирована за несколько лет до ее осуществления. Об этом пишет турецкий сайт «Девримджи Карадениз». Баранбейи посредством курдской «Демократической партии народов» получил доступ к архивам Великого национального собрания Турции, из которых выяснилось, что резня, осуществленная в горном районе Дерсим, жертвами которой стали около 100 тыс человек, была спланирована еще в 1932-34 гг. «Находящиеся в архивах документы позволяют прийти к выводу о том, что эта резня была спланирована за 4-6 лет до ее осуществления»,- сказал Баранбейи. Отметим, что Турция в 1937-1938 гг в провинции Дерсим осуществила спланированную резню местного населения, обвинив их в восстании. Жертвами операции стали несколько д

  «Վերցրե՛ք ձեր մեռելներին ու հեռացե՛ք. դուք չեք հաղթի»: Հայկական արմատներով ֆրանսիացի դերասան ՍԻՄՈՆ ԱԲԳԱՐՅԱՆԻ նամակը : «Մենք՝ հայերս, պայքարում ենք մեր երեխաների ապագայի համար՝ հիշելով մեր մահացածներին, որոնք երկրորդ անգամ հրաժարվում են մահանալ: Չնայած ձեր զենքին, չնայած ձեր կրոնական կարգախոսներին , որ ամիսը 2,000 դոլար են ստանում, դուք չեք հաղթի: Վերցրե՛ք ձեր մեռելներին ու հեռացե՛ք: Հայերի երկիրը գիտելիքների երկիր է, մեղրի ու վարդերի երկիր: Դուք չգիտեք՝ ինչ անել դրա հետ: Այստեղ կանայք ուրախության թագուհիներ են: Այստեղ երաժշտությունն ու գինին անփոխարինելի սպեղանի են: Այստեղ կարող ես հավատալ կամ չհավատալ: Քանի որ մեր երկիրը երկիր չէ, այն խաչմերուկ է: Իսկ դուք գիտե՞ք՝ ով է անցնում այստեղից… ամբողջ մարդկությունը: Եթե ​​մտածում եք մեզ գառների պես մորթելու մասին, իմացե՛ք, որ մենք մեծացել ենք առյուծ մայրերի արգանդում»,-գրել է հայազգի դերասանը:

  Կարս, 19-րդ դարի փորագրանկար։ Kars, 19th century engraving.

  ✺ ՀԱՅԵՐԻ ԵՐԴՈՒՄԸ ԾԻԾԵՌՆԱԿԱԲԵՐԴՈՒՄ -Երդվի՛ր, Որ մինչ նախնյացդ հողին հանձնելը, Հուշն իրենց կերոն չես թողնի հանգչի: -Երդվում եմ... -Երդվի՛ր, Որ ալ արյանդ վերջին կաթիլը, Կտաս հանց մեռոն հողիդ, երբ կանչի: -Երդվում եմ... -Երդվի՛ր, Որ մինչ հայրերիդ հողն ազատելը, Ո՛չ հանգիստ, ո՛չ քուն դու չես ճանաչի: -Երդվում եմ... -Երդվի՛ր, Որ հզոր երկիր նորից կերտելը, Հսկելն օրնիբուն պարտքն է քո աջի: -Երդվում եմ... -Երդվի՛ր, Որ սուրբ օջախիդ ծուխը պահելը, Պահպանելն արթուն լոյսն է քո աչի: -Երդվում եմ... -Երդվի՛ր, Որ նոր սերնդիդ Արի կրթելը, Մեծացնելն անթույն լույսն է քո աճի: -Երդվում եմ... -Երդվի՛ր... -Երդվում եմ Արևով արյան, որ տերն եմ Հայ Տան` Կամքով իմ խղճի, սրտովն Արարչի: -ԵՐԴՎՈւՄ ԵՆՔ...

  ✺ ԽՈՐԻՆ ԽՈՆԱՐՀՈՒՄ,ՀԱՎԵՐԺ ՀԻՇԱՏԱԿ... ԱՊՐԻԼ 24, ԼՌՈՒԹՅԱՆ ՐՈՊԵ...ԼՌՈՒՄ Է ԵՎ ԱՅՍ ԱՇԽԱՐՀԸ ՔԱՐԵ: ԿԱՐԾԵՍ ՈՉԻՆՉ ՉԻ ԵՂԵԼ,ԿԱՐԾԵՍ ՄԵԿ ԵՎ ԿԵՍ ՄԻԼԻՈՆ ԺՈՂՈՎՈՒՐԴ ՉԵՆ ԽԱՉԵՐԻՑ ԿԱԽԱՂԱՆԵԼ...ԼՈՒՌ ԵՆ, ՄԵՌԱԾ Է ԽԻՂՃԸ, ԲԱՆԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆՆ Է ՊՂԾՎԱԾ: ԼՌՈՒՄ ԵՆ ՔԱՆԶԻ ՄԵԿ ՈՒ ԿԵՍ ՄԻԼԻՈՆ ԳԱՆԳԵ ԲԼՈՒՐՆԵՐԻՑ ԱՎԵԼԻ ԹԱՆԿ ԵՆ ԳԱԶԻ ՈՒ ՆԱՎԹԻ ԳԱՐՇԱՀՈՏ ՍԵՓԱԿԱՆ ՊԱՇԱՐՆԵՐԸ ,ՇԱՀԸ,ԻՐԵՆՑ ՏԱՔՈՒԿ ԱԹՈՌԸ,ԼԱՅՆ ԲԱՑԱԾ ԳՐՊԱՆԸ, ԹՈՒՐՔ ՄԱՐԴԱՍՊԱՆԻՆ ԾԱԽՎԱԾ ՍԵՎ ՀՈԳԻՆԵՐԸ:ՉԱԿԵՐՏԱՎՈՐՎԱԾ ԱՅԴ ՔՐԻՍՏՈՆՅԱՆԵՐԸ, ՉԵՆ ԷԼ ԳԻՏԱԿՑՈՒՄ ԻՐԵՆՑ ՎԱՂՎԱ ՕՐԸ , ՈՐ ՊԻՏԻ ԿԱՆԳՆԵՆ ԱՄԵՆԱՄԵԾՆ ԱՍՏԾՈ ԴԱՏԱԿԱՆ ԱՏՅԱՆԻ ԱՌՋԵՎ ԵՎ ԱՅՆ ԺԱՄ ԻՐՈՔ ՊԻՏ ՊԱՊԱՆՁՎԵ՛Ն...

  Приказ использовать ядовитый газ в резне Дерсиме отдали Мустафа Кемаль и Мустафа Исмет Инёню Еженедельник «Акос» опубликовал важный документ о периоде резни в Дерсиме, который представляет собой письмо, отправленное командиру Абдуллах Алпдохану замминистром внутренних дел того периода Шюкрю Кайей.В письме отмечается, что приказ о ядовитом газе отдали президент того времени Мустафа Кемаль Ататюрк и премьер-министр Исмет Иненью. Кайя в своем письме Абдуллах Алпдогану также пишет: «похороните этих разбойников в пещерах, чтобы они не смогли выжить». В статье приводятся и другие документы о поставках ядовитого газа. То, что во время резни в Дерсиме был использован ядовитый газ, является известным фактом.Также были опубликованы некоторые архивные документы, связанные с использованием ядовитого газа во время резни в Дерсиме и факты приобретения газа у немцев.Документы опубликовала газета «Дерсим». Письмо, написанное Шукру Кайей от 26 апреля 1937 года «Уважаемый Абдулла Алпдоган Паша, Доро

  Ո՞ՐՆ Է, ԲԱԲՈ Ո՞րն է, բաբո, մեր հայրենիք: Էն, որ ունի բարձր երկինք, Էն, որ ունի կարմիր արեւ` Յուր կապուտակ գլխի վերեւ. Էն, որ ունի լեռն Ալագյազ` Հավքերն` աշուղ, ջրերը` սազ: Էն, որ տեսքով իր Սեւանի` Մազերն արձակ ու գեղանի` Նստած հարսի կնմանի: Էն, որ ունի աշխարհի թագ` Քանց թագավոր` Մասիս ճերմակ, Ճերմակ Մասիս` սիրտը մրմուռ, Գլուխը վեր` դրախտի դուռ: Էն, որ ունի Մասիսն ի վար Հին-հին բերդեր, վանքեր մթար, Որ ավերակ, բայց դեռ դարեր Լուռ կ’աղոթեն երկինքն ի վեր: Էն, որ ունի Արազ, Տղմուտ, Եւ ափերը մամռոտ ու մութ Գերեզմաններն են պապերուդ… Էն, որ Ղազբեկն ու Արագած` Արտերու մեջ` ախպեր կանգնած` Ձեռ կզարնեն գինով թասին Ու կձայնեն մեր ՄԱՍԻՍԻՆ, Թե` «Հե՜յ, բաբո, բավ չէ՞ մենակ Պանդուխտ մնաս ամպերու տակ»… ՀՈՎՀԱՆՆԵՍ ՇԻՐԱԶ

  Фото из книги английского путешественника Генри Линча «Армения. Путевые очерки и этюды». В 1893-1898 гг. этот человек совершил два путешествия по Армянскому нагорью, сейчас это территория Турции, Армении и Грузии.

  Հայաստանն է արժեքների արժեքը մեզ համար: Դա է մեր սրբազան ցավը, կարոտը, ուրախությունը, մեր գոյության իմաստն ու իրավունքը, մեր անմահությունը միաժամանակ: Գարեգին Նժդեհ

Աստծո ամենամեծ պարգևը`օրն է ,որում դու ապրում ես։ Բարի՜ լույս… ԽԱՂԱՂ և անփորձանք օր ամենքիս  

  Հովհաննես ավագ քահանա Տապանյանի հարսներն ու թոռնուհիները, Բաֆրա, 1900թ., (Նրանք բոլորը, բացի Խոսրովուհի Աթմաճյանից, սպանվել են 1915 թվականին, Դէր Զորի անապատներում)։ Hovhannes Tapanyan’s Doughters-in-Law and Granddoughters, Pafra, 1900 ( They All Besides Khosrovuhi Atmadjyan were killed in the Deserts of Der-Zor)

  Օրը մթնեց, ժամն է արդեն Իրիկնահացի, Տխրությունս կամաց-կամաց Փոխվում է լացի: Իջնում էին խոհուն, խոնարհ Դեզերի ուսին Մի կաթնահունց երկնակամար, Մի ծերատ լուսին… Մեկը մեկից ամաչելով, Եվ զուսպ, և հավաք, Նստում էին մերոնք կարգով՝ Կրտսեր ու ավագ: Նստում էին և սպասում, Մինչև պապը գար, Մինչև բակում Ծաղիկ եզան Զանգը ծլնգար: Պապը գալիս, սուփրի գլխին Նստում էր շուքով, Եվ լցվում էր տունը դաշտի Բույր ու շշուկով… Ու երբ տատս ձեռքն էր առնում Շերեփը իր հին, Գդալները բնազդաբար Աղմկում էին: Թանապուրի տաք գոլորշին Գերանին առնում, Եվ սյունն ի վար գլոր-գլոր Ուլունք էր դառնում: Վայելում էր տաք թանապուր, Լավաշ ու սամիթ Աշխատավոր մի գերդաստան՝ Պարզ ու միամիտ: Հիմա այդ մեծ գերդաստանից Ոչ մեկը չկա… Ես եմ մնում լոկ իբրև հուշ Եվ իբրև վկա: Օրը մթնեց, ժամն է արդեն Իրիկնահացի, Տխրությունս կամաց-կամաց Փոխվում է լացի.. Համո Սահյան

  Մեր ուխտը Մենք ուխտ ունենք՝ միշտ դեպի լույս, Ու գընում ենք մեր ճամփով, Մըրրիկներով պատած անհույս, Սև խավարով, մութ ամպով։ Մենք անցել ենք արյան ծովեր, Սուր ենք տեսել ու կըրակ, Մեր ճակատը դեմ ենք արել Մըրրիկներին հակառակ։ Ու թեպետև պատառ-պատառ Մեր դըրոշը սըրբազան, Ու մենք չունենք տեղ ու դադար՝ Երկրից երկիր ցիրուցան։ Բայց գընում ենք մենք անվեհեր Զարկերի տակ չար բախտի, Մեր աչքերը միշտ դեպի վեր՝ Դեպի լույսը մեր ուխտի։ Հովհաննես Թումանյան

  ✺ Բարի լույս...Օրհնյալ ու խաղաղ օր Հայրենիքիս Կյանքը հիասքանչ է

  1909 թ. Մարտի 3-ին Թիֆլիսի Արքունական թատրոնի դահլիճում տեղի է ունենում Սկոբելեևյան կոմիտեի կազմակերպված` տարբեր դավանանքի պատկանող երգչախմբի համերգը: Կոմիտասի ղեկավարությամբ Ներսիսյան դպրոցի հայ երգչախումբը գրավում է առաջին տեղը։ КОНКУРС В ТИФЛИСЕ Из воспоминаний Шара Тальяна (1893—1965) «Это были 1906—1908 годы (точно не помню), когда в Нерсисянском училище им. Макара Екмаляна учителями музыки были Александр Мамаджанян, затем на короткое время — Антон Маилян, а в эти годы — знаменитый скрипач Давид Давтян, но достойный дирижер, который бы руководил хором, пока не нашелся. Наш хор продолжал действовать в лучших вокальных традициях, оставленных его руководителем, известным композитором, мастером хорового искусства, дирижером Макаром Екмаляном. Выступлениями хора руководили ученики Екмаляна. Вот в таких неблагоприятных условиях оказался наш хор, в котором я пел в качестве первого голоса — дискантом (высокий детский певческий голос). Когда в Тифлисе был объявлен конкурс духовного хоров

  Կուզես պայթիր, կուզես ճչա, Քեզ մարդու տեղ դնող չկա, Զգույշ, գլխիդ փորձանք չգա, Սիրտ, անցել է սրտի դարը: Էլ չեն երդվում քո արևով, Չեն տաքանում քո բարևով, Էլ չես վառում դու վառվելով Սիրտ, անցել է քո հազարը: Ինչքան տխրես, ինչքան ժպտաս Ինչքան խփես ու թպրտաս, Միևնույն է, տանուլ կտաս, Էլ չի բերում, սիրտ քո զարը: Միտքն է հիմա սերն աշխարհի, Աշխարհակալ տերն աշխարհի, Բեռնակիրն ու բեռն աշարհի, Եվ աշխարհի ճանապարհը: Համո Սահյան Нравится Комментировать Поделиться