Հիշում է գեներալ Հմայակ Հարոյանը:
«Մի անգամ... ես կապվել էի [Մոնթեի] հետ, ինքը դիրքերում էր, ասում էր. «Վիճակը շատ վատ է։ Մերոնք, մեր տղաները հետ են նահանջել, նույնիսկ չգիտեմ՝ որ ուղղությամբ են նահանջել։ Դիրքերում մնացել ենք երկու հոգով»։ Ասում եմ, բա դո՞ւ ինչու ես մնացել, երկու հոգով այդտեղ ի՞նչ եք անում։ Ասում է. «Դե, եթե ես էլ իջնեմ դիրքերից, էս դիրքերը նորից գրավելու համար մեծ ուժեր են պետք, մեծ կորուստներ կունենանք։ Գոնե ես այստեղ մնացել եմ, որ դու մարդ հավաքես, բերես»։ Դա պարզապես ինձ զարմացրեց, թե ինչքան կարելի է անձնազոհ լինել, որպեսզի դիրքը պահելու համար մենակ նստել դիրքում»
«Մի անգամ... ես կապվել էի [Մոնթեի] հետ, ինքը դիրքերում էր, ասում էր. «Վիճակը շատ վատ է։ Մերոնք, մեր տղաները հետ են նահանջել, նույնիսկ չգիտեմ՝ որ ուղղությամբ են նահանջել։ Դիրքերում մնացել ենք երկու հոգով»։ Ասում եմ, բա դո՞ւ ինչու ես մնացել, երկու հոգով այդտեղ ի՞նչ եք անում։ Ասում է. «Դե, եթե ես էլ իջնեմ դիրքերից, էս դիրքերը նորից գրավելու համար մեծ ուժեր են պետք, մեծ կորուստներ կունենանք։ Գոնե ես այստեղ մնացել եմ, որ դու մարդ հավաքես, բերես»։ Դա պարզապես ինձ զարմացրեց, թե ինչքան կարելի է անձնազոհ լինել, որպեսզի դիրքը պահելու համար մենակ նստել դիրքում»
Комментарии
Отправить комментарий