«ԵԿԵՂԵՑԻՆ ՀԱՅԿԱԿԱՆ» - երգ, խոսք՝ ՎԱՀԱՆ ԹԵՔԵՅԱՆԻ Դաշնակահար` ԱՆԱՀԻՏ ՄԵ...

ԳԱՐՈւՆ Է ԳԱԼԻՍ
Ծիլերն են դաշտում կանաչին տալիս,
Դռները բացեք, գարուն է գալիս։

Ձմեռը հալվել, դարձել է առու,
Դարձել է առու, դարձել է վտակ,
Արաքսի հունով գնում է հեռու,
Գնում է դեպի ծովը անհատակ։

Հոգնած թևերը քսելով ամպին,
Կրծքին դեռ խոնավ ծվենը նրա,
Արագիլն իջել Արաքսի ափին,
Հանգստանում է մի ոտքի վրա։

Ժպտալուց առաջ բողբոջն է լալիս,
Դռները բացեք, գարուն է գալիս։

Աղբյուրներն ուրախ իրար են կանչում,
Իրար են փարվում հովերն արթնացած,
Ծաղկունքի բույր Է հողն արտաշնչում.
Մեղուն քանդում Է ակնամոմը թաց։

Մեղուն ուզում է դուրս գալ ու թռչել,
Խաղալ է ուզում արևի շողով,
Ուզում է իր նուրբ թևերը թրջել
Երազում տեսած ծաղկունքի ցողով։

Ողջ բնությունն է հրճվանքից լալիս,
Դռներր բացեք, գարուն է գալիս։

Ծիծառներն անցնում փարախի կողքից
Եվ պատուհանի փեղկին են դիպչում,
Իսկ գառը ներսում արևի շողքից
Խրտնել անկյունից անկյուն է թռչում։

Կանգնել է ներին փարախի դռան`
Հեռու լեռների երազն աչքերում,
Նեղվել է հովվի սիրտը անվարան`
Չորս պատերի մեջ էլ չի համբերում։

Լեռներն իրարու ողջույն են տալիս,
Դռները բացեք, գարուն է գալիս։

Հողն է մայրության հրճվանքից դողում,
Թող որ հավիտյան ազատ լինի նա,
Թող որ ոչ մի ծիլ չմնա հողում,
Ոչ մի հավքի բույն թափուր չմնա։

Երկինք ու երկիր մեզ ձայն են տալիս,
- Դռները բացեք, գարուն է գալիս...
ՀԱՄՈ ՍԱՀՅԱՆ
1950թ.