«Ակնկալել, թե Ռուսիան պիտի ազատագրի Տաճկահայաստանը, մեծ միամտություն է: Հայ մելիքների օգնությամբ Կովկասը պարսիկներից գրավելուց հետո, ռուսները փութով վերացրին նույն հայ մելիքությունը, որ հանկարծ հայոց մեջ նոր Դավիթ Բեկ չծնվի... Ռուսիո ճանկերի մեջ միլիոնավոր հայեր են խեղվում եւ նա ինչպե՞ս պիտի ազատագրի արեւմտահայությանը: Ռուսն ամեն գալով եւ հայոց օգնությամբ իր հարցերը լուծելով, մեզ մի նվեր է թողել, այն է մահմեդականների կատաղությունն հայոց հանդեպ... Եւ եթե այսօր թյուրքն ու քյուրտը հայոց մարմինն են հոշոտում, ապա Ռուսիան խեղում է հայոց միտքն ու հոգին: Մի՞թե պատմական այնչափ փորձերե ու փորձանքներե հետո, տակավին կարելի է հույս դնել Ռուսիայի վրա»:
ՄԿՐՏԻՉ ՓՈՐԹՈՒԳԱԼՅԱՆ, 1895
«ԵԿԵՂԵՑԻՆ ՀԱՅԿԱԿԱՆ» - երգ, խոսք՝ ՎԱՀԱՆ ԹԵՔԵՅԱՆԻ Դաշնակահար` ԱՆԱՀԻՏ ՄԵ...
Եկեղեցին Հայկական Եկեղեցին Հայկական, ծննդավայրն է հոգւոյս, Ինչպես քարայր մ’ընդարձակ, պարզ ու խորհուրդ, մութ ու լոյս, Իր գաւիթովն հիւրընկալ, իր լայն բեմով, ու հեռուն, Կանգնած իր լուռ խորհանով, որ կարծես նաւ մ’է ծըփուն… Եկեղեցին Հայկական, ես աչքըս գոց կը տեսնեմ, Ու կը շնչեմ, կը լսեմ՝ իր Յիսուսով մանկադէմ, Իր սեղանէն մխացող, գուլայ – գուլայ խունկերով, Եւ իր պատերը ցնցող աղօթքներով ալեխռով… Եկեղեցին Հայկական բարձըր բե՛րդն է հաւատքին Իմ պապերուս` որ հողէն զայն քար առ ար հանեցին Եւ երկինքէն իջուցին զայն ցօղ առ ցօղ , ամպ առ ամպ Ու թաղուեցան անոր մէջ հանդարտութեամբ, հեզութեամբ… Եկեղեցին Հայկական մեծ վարագոյր մ’ը բանուած, Որուն ետեւ, սըկիհին մէջ, կ’իջնէ ի՛նքը Աստուած, Որուն առջեւ՝ գլխահարկ կու գայ իմ ազգըս ամբողջ Հաղորուիլ անցեալին հաց ու գինւով կենսառողջ: Եկեղեցին Հայկական՝ ծովուն դիմաց ալեկոծ Նաւահանգիստ մ’է խաղաղ, ցուրտ գիշերին՝ հուր ու բոց, Ու տռփակէզ ցերեկին անտառ մըն է ստուերոտ՝ Ուր շուշաններ կը ծաղկին Շարականի գետին մօտ: Եկեղեցին Հայկական մէն մի քարին տակ գետնի Դէպի երկինք բարձրացող գաղտ
Комментарии
Отправить комментарий