ՀԱՅՈՒՀԻ.....
...Աչքերիս աոջև իր ողջ հմայքով ու գեղեցկությամբ հառնում է Հակոբ Հովնաթանյանի «Շուշանիկ Նադիրյանի դիմանկարը: Այս հայուհու դիմանկարը հիրավի համարվում է հայկական դիմանկարչության գլուխգործոցը: Տաղանդավոր նկարչի վրձնին պատկանող այս կտավը ամենայն համոզմամբ կարող ենք անվանել ,«հայկական Ջոկոնդա,,:
Չմոռանանք, որ մենք էլ ունենք մեր Ջոկոնդան, և այն ստեղծվել է Հովնաթանյանի անմահ վրնեով», մի աոիթով այսպես է ասել Մարտիրոս Սարյանը:
Հայուհի....
Հովնաթանյանի վրձնած Հայուհին համեստ է ու խոնարհ, նրա դեմքից բարություն է ծորում և չկա չարության ոչ մի նշույլ։ Նրան չի կարելի նայել անպատկառ հայացքով, նրան պետք է նայել այնպես, ինչպես սրբությանն են նայում' մաքուր ու անաղարտ հայացքով:
Նրա ճակատը թեև մասամբ սքողված է ճակատնոցի տակ, բայց կարծես լույս է ճառագում և նույնքան գեղեցիկ է որքան Ջոկոնդայի լայն ու բաց ճակատը: Գեղեցիկ է սևաթույր հոնքերի սլացքը: Իսկ աչքերը ' հայի խոհուն աչքեր են. նրանք չենհմայում այրող կրակով, նրա կրակները անթեղված են կոպերի ներքո' պատրաստ այրվելու միայն նրա համար, ում սիրում է: Նայում ես այդ աչքերին ու ակամայից սուզվում ես երանելի խաղաղության մեջ, քեզ զգում ես ինչպես սեփական օջախի խաղաղ անկյունում:
Քիթը ' հետաքրքիր դաշնություն է կազմում շուրթերի հետ: Ամեն ինչ այնքան բնական է ու ներդաշնակ....Ոչ մի շինծու կամ անբնական գիծ չի խաթարում բնության այս գլուխգործոցը:
Զուսպ շուրթերը նման չեն վարդի թերթերի,ինչպես պոետներն
են երգում,տարփանք չեն ցուցանում:
Հայուհու շուրթերը զուսպ են, նրանք լուռ են, չեն մատնում ներքին տարերքը: Եվ այդ լռությունը ավելի խոսուն է,քան բարձրագոչ բառերը: Նա աշխարհին ներկայանում է որպես արժանապատիվ կին,որ պատրաստ է իր սերը նվիրել միայն մեկ այր մարդու: Այդպիսին է եղել ու կա հայուհին՝ամոթխած,հմայիչ, համեստ ու միաժամանակ' հպարտ ու արժանապատիվ:
ԽԱՉԱՏՈՒՐ ԱՎԵՏԻՍՅԱՆ
ՀԱՅՈՒՀԻ ԳԵՂԵՑԻԿ
Հայուհի գեղեցիկ, այս բարդու շուաքում,
Իմ հոգին գերեցին, աչքերդ երկնագոյն,
Ես ինչու սիրեցի աչքերդ կապուտակ,
Իմ սիրտը գերեցիր հայեացքով`հուր կրակ:
Քո լուսնեակ պատկերով ինձ հանգիստ չես տալիս,
Սիրահար իմ սրտի, նուրբ լարերն են լալիս,
Հայուհի գեղեցիկ, այս բարդու շուաքում,
Իմ հոգին գերեցին, աչքերդ երկնագոյն:
Ախ ինչու չես գալիս, ճամբադ շատ պահեցի,
Կարկաչող ջրերի հովերը սահեցին,
Երազում թէ արթուն քո աչքերն եմ տեսնում,
Մեր սիրոյ պարտէզում քո երգերն եմ յիշում:
Զեփիւռի հետ արի, քո կարօտն եմ քաշում,
Մեղմաշող անցեալի յուշերն են ինձ մաշում,
Ախ ինչո՞ւ չես գալիս ճամբադ շատ պահեցի
Կարկաչող ջրերի հովերը սահեցին:
...Աչքերիս աոջև իր ողջ հմայքով ու գեղեցկությամբ հառնում է Հակոբ Հովնաթանյանի «Շուշանիկ Նադիրյանի դիմանկարը: Այս հայուհու դիմանկարը հիրավի համարվում է հայկական դիմանկարչության գլուխգործոցը: Տաղանդավոր նկարչի վրձնին պատկանող այս կտավը ամենայն համոզմամբ կարող ենք անվանել ,«հայկական Ջոկոնդա,,:
Չմոռանանք, որ մենք էլ ունենք մեր Ջոկոնդան, և այն ստեղծվել է Հովնաթանյանի անմահ վրնեով», մի աոիթով այսպես է ասել Մարտիրոս Սարյանը:
Հայուհի....
Հովնաթանյանի վրձնած Հայուհին համեստ է ու խոնարհ, նրա դեմքից բարություն է ծորում և չկա չարության ոչ մի նշույլ։ Նրան չի կարելի նայել անպատկառ հայացքով, նրան պետք է նայել այնպես, ինչպես սրբությանն են նայում' մաքուր ու անաղարտ հայացքով:
Նրա ճակատը թեև մասամբ սքողված է ճակատնոցի տակ, բայց կարծես լույս է ճառագում և նույնքան գեղեցիկ է որքան Ջոկոնդայի լայն ու բաց ճակատը: Գեղեցիկ է սևաթույր հոնքերի սլացքը: Իսկ աչքերը ' հայի խոհուն աչքեր են. նրանք չենհմայում այրող կրակով, նրա կրակները անթեղված են կոպերի ներքո' պատրաստ այրվելու միայն նրա համար, ում սիրում է: Նայում ես այդ աչքերին ու ակամայից սուզվում ես երանելի խաղաղության մեջ, քեզ զգում ես ինչպես սեփական օջախի խաղաղ անկյունում:
Քիթը ' հետաքրքիր դաշնություն է կազմում շուրթերի հետ: Ամեն ինչ այնքան բնական է ու ներդաշնակ....Ոչ մի շինծու կամ անբնական գիծ չի խաթարում բնության այս գլուխգործոցը:
Զուսպ շուրթերը նման չեն վարդի թերթերի,ինչպես պոետներն
են երգում,տարփանք չեն ցուցանում:
Հայուհու շուրթերը զուսպ են, նրանք լուռ են, չեն մատնում ներքին տարերքը: Եվ այդ լռությունը ավելի խոսուն է,քան բարձրագոչ բառերը: Նա աշխարհին ներկայանում է որպես արժանապատիվ կին,որ պատրաստ է իր սերը նվիրել միայն մեկ այր մարդու: Այդպիսին է եղել ու կա հայուհին՝ամոթխած,հմայիչ, համեստ ու միաժամանակ' հպարտ ու արժանապատիվ:
ԽԱՉԱՏՈՒՐ ԱՎԵՏԻՍՅԱՆ
ՀԱՅՈՒՀԻ ԳԵՂԵՑԻԿ
Հայուհի գեղեցիկ, այս բարդու շուաքում,
Իմ հոգին գերեցին, աչքերդ երկնագոյն,
Ես ինչու սիրեցի աչքերդ կապուտակ,
Իմ սիրտը գերեցիր հայեացքով`հուր կրակ:
Քո լուսնեակ պատկերով ինձ հանգիստ չես տալիս,
Սիրահար իմ սրտի, նուրբ լարերն են լալիս,
Հայուհի գեղեցիկ, այս բարդու շուաքում,
Իմ հոգին գերեցին, աչքերդ երկնագոյն:
Ախ ինչու չես գալիս, ճամբադ շատ պահեցի,
Կարկաչող ջրերի հովերը սահեցին,
Երազում թէ արթուն քո աչքերն եմ տեսնում,
Մեր սիրոյ պարտէզում քո երգերն եմ յիշում:
Զեփիւռի հետ արի, քո կարօտն եմ քաշում,
Մեղմաշող անցեալի յուշերն են ինձ մաշում,
Ախ ինչո՞ւ չես գալիս ճամբադ շատ պահեցի
Կարկաչող ջրերի հովերը սահեցին:
https://www.youtube.com/watch?v=taJN3_qEhfM
Комментарии
Отправить комментарий