Եղիշե Չարենց Վերադարձած աշուն
Ցուրտ է, աշունը շրշում է, - ցուրտ է և սի՜րտըս՝ մըրսում է. -
Սիրտ իմ, հիշո՞ւմ ես - աշուն էր, ուշ մի աշուն էր Կարսում, -
Ճի՜շտ այսպիսի մի աշուն էր, ցո՜ւրտ՝ խշխշում էր աշունը, -
Թաց՝ սրթսրթում էր աշունը, ինչպես շունը՝ գիշերը դրսում…
Սիրտ իմ, հիշո՞ւմ ես - աշուն էր, ուշ մի աշուն էր Կարսում, -
Ճի՜շտ այսպիսի մի աշուն էր, ցո՜ւրտ՝ խշխշում էր աշունը, -
Թաց՝ սրթսրթում էր աշունը, ինչպես շունը՝ գիշերը դրսում…
Ե՞րբ էր, հիշո՞ւմ ես, օ, սի՜րտ իմ, - այն ե՞րբ էր խշշում այդ աշունը. -
Երե՞կ էր, տարինե՞ր առաջ, - ախ, գուցե դա՛ր է անցել…
Ո՜չ. - ընդամենը քսան և երկու տարի է - հիշում եմ. -
Կարծես քույրն է նրա այս աշունը, - նո՜ւյն շրշյունն է և նո՜ւյն քնքշությունը,
Կարծես տուն է դարձել մանկությունը՝ մանկությունը… հուշի՛ նման ծեր…
Մանկությո՞ւնը - ախ, ի՞նչ ես ասում, մանկություն և աշո՞ւն - մանկությունը
Կարո՞ղ է արդյոք առնչվել թովչության հետ անձրևի ու աշնան, -
Երե՞կ էր, տարինե՞ր առաջ, - ախ, գուցե դա՛ր է անցել…
Ո՜չ. - ընդամենը քսան և երկու տարի է - հիշում եմ. -
Կարծես քույրն է նրա այս աշունը, - նո՜ւյն շրշյունն է և նո՜ւյն քնքշությունը,
Կարծես տուն է դարձել մանկությունը՝ մանկությունը… հուշի՛ նման ծեր…
Մանկությո՞ւնը - ախ, ի՞նչ ես ասում, մանկություն և աշո՞ւն - մանկությունը
Կարո՞ղ է արդյոք առնչվել թովչության հետ անձրևի ու աշնան, -
Մանկությունը - ի՜նչ էլ որ լինի - առավոտ է, գարնան ցանկություն է,
Իսկ աշունը՝ մշուշ է, մահվան մուժ, - հուշերի տերևներ թոշնած…
Իսկ աշունը՝ մշուշ է, մահվան մուժ, - հուշերի տերևներ թոշնած…
Բայց էլի ինչ էլ որ ասեն, մենք գիտենք հո քեզ հետ, օ, սի՜րտ իմ,
Որ… մանկության նման լույս, մանկության նման կենսալի՝
Այն աշունը - առաջին մեր սիրո, առաջին երգերի մեր քույրն էր…
Որ անցած աշունն այն հեռու, - դա հենց ինքը՝ մեր մանկությունն էր…
Որ… մանկության նման լույս, մանկության նման կենսալի՝
Այն աշունը - առաջին մեր սիրո, առաջին երգերի մեր քույրն էր…
Որ անցած աշունն այն հեռու, - դա հենց ինքը՝ մեր մանկությունն էր…
Մանկությունն էր հեռու այդ աշունը, առավոտն էր մեր առաջին՝
Մանկության պես լուսեղ և անբիծ - այդ աշունը սիրո՝ մեր հերն էր…
Բայց - խնդությա՛ն էր նման այն հեռու աշնան տխրությունը, -
Եվ տխրության է նման այս աշնան բերած խնդությունն իսկ…
Մանկության պես լուսեղ և անբիծ - այդ աշունը սիրո՝ մեր հերն էր…
Բայց - խնդությա՛ն էր նման այն հեռու աշնան տխրությունը, -
Եվ տխրության է նման այս աշնան բերած խնդությունն իսկ…
29. IX. 1936, Ծաղկաձոր
«Զարմանալի աշուն»
Այս աշունը եկավ, բացվեց ինչպես երբե՛ք,-
Եկավ - ինչպես զինվոր ու ղեկավար.-
Այս աշունը եկավ, բացվեց ինչպես երբե՛ք,-
Եկավ - ինչպես զինվոր ու ղեկավար.-
Այս աշունը բերեց իմաստության երգեր
Եվ կորովի գրեր - երգիս համար:-
Ե՛վ աշնան ցուրտ քամին ինձ մարտակոչ թվաց,
Թվաց կռվի կանչող հնչուն շեփոր,-
Եվ անձրևի շնչով, երբ երեսիս հևաց -
Ինձ զգացի ես թարմ - և անչափ նո՛ր:-
Եվ կորովի գրեր - երգիս համար:-
Ե՛վ աշնան ցուրտ քամին ինձ մարտակոչ թվաց,
Թվաց կռվի կանչող հնչուն շեփոր,-
Եվ անձրևի շնչով, երբ երեսիս հևաց -
Ինձ զգացի ես թարմ - և անչափ նո՛ր:-
Եվ անձրևի թելերն ինձ թվացին թելեր՝
Աշխարհներին կապող և կյանքին խո՛ր,-
Կարծես ծառերն անգամ պայքարի են ելել,
Որ թոթափեն հուշերը - և դառնան նո՛ր…
Աշխարհներին կապող և կյանքին խո՛ր,-
Կարծես ծառերն անգամ պայքարի են ելել,
Որ թոթափեն հուշերը - և դառնան նո՛ր…
Շրշուն աշունն այսօր ինձ գործ ու կյանք վսեմ,
Եվ ո՛չ թե մուժ, ու մահ, ու անկում է գուժում:-
Օ, հիրավի, երբե՛ք ես դեռ չէի՜ տեսել
Մի այսպիսի՜ աշուն…
Եվ ո՛չ թե մուժ, ու մահ, ու անկում է գուժում:-
Օ, հիրավի, երբե՛ք ես դեռ չէի՜ տեսել
Մի այսպիսի՜ աշուն…
Комментарии
Отправить комментарий