Վրթանես եպս. Օծոփեցու կամ աղքատ ծերունու սխրագործությունը
1460 թ. Սարգիս Բ. Աջատար կաթողիկոսն Էջմիածնից հափշտակել էր Լուսավորչի Աջը և տարել Աղթամար: Տասը տարի անց Լուսավորչի Աջը Աղթամարից Ս. Էջմիածին վերադարձնելու գործը ստանձնում է Վրթանես եպս. Օծոփեցին: Նա 1470 թ. հեռանում է Էջմիածնից, առանձնանում բոլորից, զգեստները փոխում, մորուքը կտրում, անօթևանի կերպարանք ստանում և ուղևորվում Աղթամար: Աղքատ ծերունու կերպարանքով մտնում է Աղթամարի կաթողիկոսարան` աշխատանքի ընդունվելով որպես սպասավոր: Յոթ տարի է նրանից պահանջվում, որ դառնա Աղթամարի Ստեփանոս կաթողիկոսի սիրելին: Վերջինս նրան նշանակում է եկեղեցու լուսարար, ով պետք է պահպաներ նաև եկեղեցու ներսում գտնվող սրբությունները՝ այդ թվում Լուսավորչի Աջը: Վերջապես Վրթանես եպիսկոպոսին հաջողվում է Աջը փախցնել ու մեծ դժվարությամբ հասցնել Ջուղա, որտեղից պետք է շարժվեր դեպի Նախիջևան: Այնտեղ մեծ ցնծությամբ նրան դիմավորելու էին գնացել Հովհաննես Է. և Սարգիս Աթոռակալ կաթողիկոսները: Վերջապես տասնյոթ տարի (1460-1477) բացակայությունից հետո Սուրբ Աջը վերադառնում է Լուսավորչի Սուրբ Աթոռ՝ Էջմիածին՝ շնորհիվ Վրթանես եպս. Օծոփեցու քաջագործության:
Նկարը՝ Մեզուրնյան Իսահակ (Արշակ) Իսահակի, Մուրացիկ ծերունի (1895?), Հայաստանի ազգային պատկերասրահի ֆոնդապահոց
«ԵԿԵՂԵՑԻՆ ՀԱՅԿԱԿԱՆ» - երգ, խոսք՝ ՎԱՀԱՆ ԹԵՔԵՅԱՆԻ Դաշնակահար` ԱՆԱՀԻՏ ՄԵ...
Եկեղեցին Հայկական Եկեղեցին Հայկական, ծննդավայրն է հոգւոյս, Ինչպես քարայր մ’ընդարձակ, պարզ ու խորհուրդ, մութ ու լոյս, Իր գաւիթովն հիւրընկալ, իր լայն բեմով, ու հեռուն, Կանգնած իր լուռ խորհանով, որ կարծես նաւ մ’է ծըփուն… Եկեղեցին Հայկական, ես աչքըս գոց կը տեսնեմ, Ու կը շնչեմ, կը լսեմ՝ իր Յիսուսով մանկադէմ, Իր սեղանէն մխացող, գուլայ – գուլայ խունկերով, Եւ իր պատերը ցնցող աղօթքներով ալեխռով… Եկեղեցին Հայկական բարձըր բե՛րդն է հաւատքին Իմ պապերուս` որ հողէն զայն քար առ ար հանեցին Եւ երկինքէն իջուցին զայն ցօղ առ ցօղ , ամպ առ ամպ Ու թաղուեցան անոր մէջ հանդարտութեամբ, հեզութեամբ… Եկեղեցին Հայկական մեծ վարագոյր մ’ը բանուած, Որուն ետեւ, սըկիհին մէջ, կ’իջնէ ի՛նքը Աստուած, Որուն առջեւ՝ գլխահարկ կու գայ իմ ազգըս ամբողջ Հաղորուիլ անցեալին հաց ու գինւով կենսառողջ: Եկեղեցին Հայկական՝ ծովուն դիմաց ալեկոծ Նաւահանգիստ մ’է խաղաղ, ցուրտ գիշերին՝ հուր ու բոց, Ու տռփակէզ ցերեկին անտառ մըն է ստուերոտ՝ Ուր շուշաններ կը ծաղկին Շարականի գետին մօտ: Եկեղեցին Հայկական մէն մի քարին տակ գետնի Դէպի երկինք բարձրացող գաղտ
Комментарии
Отправить комментарий