Շնորհավո՜ր ծնունդդ տաղանդաշատ Հայ...ՌՈՒԲԵՆ ՍԵՎԱԿ
Ինչու՞, ինչու՞ զիս սիրեցիր,
Փոքրիկ աղջիկ քեզի մե՜ղք էր,
Փոքրիկ ծոցիդ թիթե՜ռ պետք էր,
Դուն ծեր արծիվ մը բանտեցիր:
Կապույտ աչվիդ երբ որ բացիր,
Կապու՜յտ աղջիկ`պլպուլն երգե՜ր.
Քեզ ալ սիրո մրմունջ պետք էր,
Դուն գուժկան մռո‘ւնչս ընտրեցիր:
Ես կ‘երթամ մի՜շտ,անծայրածի՜ր
Դամբաններ են ոտքիս հետքե՜ր.
Քեզ սիրո մեղմ սյու՜ք մը պետք էր,
Դուն փոթորկի՜ն կուրծքդ բացիր…
Կ‘այրին աչերդ սևածիր,
Պիտի մեռնիս,այդպես մ’երգե՜ր.
Քեզի փոքրիկ սեր մը պետք էր,
Դուն Սեր-Աստվածը սիրեցիր…
***
**«Եկուր ես քուկդ եմ, քեզ արքա ու գերի,
Ես, մեղապարտ անոթը Սուրբ համբույրիդ…
Հևքս աղոթքի պես դեմքիդ շուրջ կդեգերի,
Պաշտամունքիդ ես խնկանոթ միամիտ:
Եկուր ես քուկդ եմ, քեզ արքա ու գերի…»:
****
Դուն Հրա՜շքն ես, դուն Երա՜զն ես, դուն Սերն ես.
Տարաշխարհի չքնաղ ծաղիկն ես աղվոր.
Միսթիքական խնկումներով թունավոր
Դուն մսեղեն խենթեցընող տաճարն ես.
Դուն Հրա՜շքն ես, դուն Երա՜զն ես, դուն Սերն ես:
Սեւ մազերովդ սիրե՛ զիս, գգվե զիս,
Անոնց խորհուրդը պատմե ինձ առանձին,
Որովհետեւ անոնք հոգիս կապեցին,
Իրենց ցանցին մեջ կապտեցին իմ հոգիս.
Սեւ մազերովըդ սիրե՛ զիս, գըգվե՛ զիս:
Թաց աչքերդ վըրա՛ս հառե տրտմապես,
Անոնց թո՛ւյնը ներարկե ինձ մեղմորեն,
Որովհետեւ քու աչքերըդ աղվոր են,
Խորհրդավոր անտառներուն շուքին պես.
Թաց աչքերըդ վըրա՛ս հառե տրտմապես:
Տըղու մը պես հանգչեցուր զիս կուրծքիդ վրա,
Հանգչեցուր զիս, ու այտերըս կրակե
Քու ձյունեղեն բազուկներուդ մեջ գրկե,
Ու թող մարմինդ մարմնիս վրա սարսռա.
Տըղու մը պես հանգչեցուր զիս կուրծքիդ վրա:
Ահա շըրթնե՛րս կարոտովդ կ՚այրին,
Ու կլայննա արտասուքի շիթ մը տաք
Իմ մթաստվեր թարթիչներուս շուքին տակ.
Անոնց վրա դուն ցո՛ղը դիր համբույրին,
Ահա շըրթնե՛րս կարոտովդ կ՚այրին:
Բազուկներըդ կգալարվին, կդառնան,
Տենչին կըրակը նայվածքդ կթովե,
Որովհետեւ քու մութ հոգիդ գինով է,
Սիրախտավոր գիշերներուն պես գարնան…
Բազուկներըդ կգալարվին, կդառնան:
Ժամն է, աղվո՛ր, երանության ժամն է սա.
Շըրթներուս վրա դիր շըրթունքնե՛րդ բոցե,
Մոռցի՛ր կյանքը, աղվոր աչքերդ ալ գոցե…
Ի՞նչ, կ՚՚արտասվե՞ս, ու հուզումեդ կդողա՞ս.
Ժամն է, աղվո՛ր, երանության ժամն է սա…
***
Երբեմնի Դշխոս երևեցավ ինծի,
Վար քաշեց դեմքես թևերս պղնձի.
,,Կ'արտասվե՞ս, Ասպետ,,- Ո'չ, հեծկլտացի:
Ինչո՞ւ եկեր ես նորեն խռովել զիս,
Ղրկեր եմ արդեն զինվորներն Հույսիս,
,,Գիտե՞ս ուր,, ըսավ: -Ո'չ, հեծկլտացի:
Սուրացին, նետերն արձակելով վես,
Արևուն դեմ, օ'րն անիծելուն պես,
,,Կը դառնա՞ն,, ըսավ: -Ո'չ, հեծկլտացի:
Ահա մինակ եմ, անզեն, հուսահատ,
Ու ահա դեմս ես, ուշ է արդեն, վա'տ,
,,Սիրե զիս,, ըսավ: -Ո'չ, հեծկլտացի:
***
Ու ահա ամբողջ գիշեր կ'շրջիմ,
Հիմա՜ր, խեղճ հիմա՜ր։
Խելքս առիր շատո՜նց, կյանքս առ, Փրկիչ իմ,
Աստվա՜ծ, մեր հիմա՜ր։
Ի՞նչ կնայիք ինձ, հոգեվարք աչեր,
Հիմա՜ր եմ, հիմա՜ր։
Երնե՜կ, կ'մեռնիք. մինչ ես կ'ապրիմ դեռ
Այս կյանքը հիմա՜ր։
Կռվի դաշտերով տարի առանձին
Ստվերս հիմա՜ր,
Շնորհ չրին գնդակ մ'ալ ինձ, գոռացին
«Հիմա՜րն է, հիմա՜ր»։
Դե՜հ, մտիկ ըրեք, դուք որ կ'խորդաք
Այս մահով հիմար,
Արյունով շաղված պատմություն մը տաք,
Հիմա՜ր, ա՜հ, հիմա՜ր։
Ռ.Սևակ
Բանաստեղծ, արձակագիր, բժիշկ
15 փետրվար, 1885 - 26 օգոստոս, 1915
Ռուբեն Չիլինկիրեան
Комментарии
Отправить комментарий