«ԵԿԵՂԵՑԻՆ ՀԱՅԿԱԿԱՆ» - երգ, խոսք՝ ՎԱՀԱՆ ԹԵՔԵՅԱՆԻ Դաշնակահար` ԱՆԱՀԻՏ ՄԵ...

Միշտ հին ու նոր իմ Հայաստան:

Հայաստանը

Իմ անունն է,

Ազգանունն է,

Ինձ ուժ տվող զորությունն է,

Իմ հինը և նորությունն է,

Իմ լեզուն է, այբուբենը,

ՈՒրիշ խոսքով՝ այն ամենը,

Որ կոչվում է հայրենի տուն․․․

Եվ այն տունն է,

Որ շինել է պապիս պապը

Անդուլ ջանքով

ՈՒ տանջանքով․

Քար է դրել քարի վրա,

Դար է դրել դարի վրա

Եվ քրտինքը թուխ ճակատին՝

Ձուլել է նա պատը պատին։

Էլ ոչ մի հուր,

Էլ ոչ մի սուր

Չի մտնելու իմ նոր տունը,

Չի ջնջելու իմ անունը,

Ազգանունը,

Իմ լեզուն ու այբուբենը,

ՈԻրիշ խոսքով՝ այն ամենը,

Ինչը ամուր սյունն է իմ տան

Եվ միասին կոչվում է հայ

ՈՒ Հայաստան։

Եվ ես հիմա իմ տան պատին

Նոր-նոր քարեր պիտի դնեմ,

Նոր-նոր դարեր պիտի դնեմ,

Որ գնալով հզորանա,

Ծլարձակի ու նորանա,

Որ միշտ պահի իմ անունը,

Ազգանունը,

Իմ մայր լեզուն, այբուբենը,

ՈՒրիշ խոսքով՝ այն ամենը,

Ինչը կյանքն ու խորհուրդն է տան

Եվ միասին կոչվում է հայ

ՈՒ Հայաստան։

հեղինակ՝ Պատվական Խաչատրյան

Միշտ հին ու նոր իմ Հայաստան: 
Հայաստանը
Իմ անունն է,
Ազգանունն է,
Ինձ ուժ տվող զորությունն է,
Իմ հինը և նորությունն է,
Իմ լեզուն է, այբուբենը,
ՈՒրիշ խոսքով՝ այն ամենը,
Որ կոչվում է հայրենի տուն․․․
Եվ այն տունն է,
Որ շինել է պապիս պապը
Անդուլ ջանքով
ՈՒ տանջանքով․
Քար է դրել քարի վրա,
Դար է դրել դարի վրա
Եվ քրտինքը թուխ ճակատին՝
Ձուլել է նա պատը պատին։
Էլ ոչ մի հուր,
Էլ ոչ մի սուր
Չի մտնելու իմ նոր տունը,
Չի ջնջելու իմ անունը,
Ազգանունը,
Իմ լեզուն ու այբուբենը,
ՈԻրիշ խոսքով՝ այն ամենը,
Ինչը ամուր սյունն է իմ տան
Եվ միասին կոչվում է հայ
ՈՒ Հայաստան։
Եվ ես հիմա իմ տան պատին
Նոր-նոր քարեր պիտի դնեմ,
Նոր-նոր դարեր պիտի դնեմ,
Որ գնալով հզորանա,
Ծլարձակի ու նորանա,
Որ միշտ պահի իմ անունը,
Ազգանունը,
Իմ մայր լեզուն, այբուբենը,
ՈՒրիշ խոսքով՝ այն ամենը,
Ինչը կյանքն ու խորհուրդն է տան
Եվ միասին կոչվում է հայ
ՈՒ Հայաստան։
հեղինակ՝ Պատվական Խաչատրյան

Հայաստան

Իմ քաղցրանուն,
Իմ բարձրանուն,
Իմ տառապած,
Իմ փառապանծ:

Հների մէջ՝ դու ալեհեր,
Նորերի մէջ՝ նոր ու ջահել.
Դու խաղողի խշմարուած վազ,
Վշտերըդ ջուր, ինքդ աւազ:

Դու՝ բարդենի սաղարթաշատ,
Առուն ի վար փռուած փշատ:
Դու՝ կիսաւէր ամրոց ու բերդ,
Մագաղաթեայ մատեանի թերթ:
Դու՝ Զուարթնոց - աւէր տաճար,
Կոմիտասեան Ծիրանի ծառ:
Դու՝ ջրահաց խորունկ ձորում,
Դու՝ հորովել անուշ ծորուն,
Փայլ գութանի արծաթ խոփի:
Դու՝ նետ, նիզակ, մկունդ կոպիտ,
Դու՝ հայրենի ծխանի ծուխ,
Դու՝ անգիր վէպ, դու՝ Սասնայ ծուռ…

Իմ փառապանծ,
Իմ տառապած,
Իմ բարձրանուն,
Իմ քաղցրանուն:

Դու՝ մրգերի շտեմարան,
Ոսկեվազեան գինու մառան:
Դու՝ թավշէ դեղձ, դու՝ փրփուր հաց,
Արտաշատեան խաղող սեւաչ:
Դու՝ Սեւանի վառուող կոհակ,
Երեւանի սիւն ու խոյակ:
Դու՝ հանգրուան, կանչող փարոս,
Դու՝ հայկական գերբ ու դրօշ:
Խօսուն վկայ կոտորածի
Ու վճիտ աչք ցամքած լացի:

Արդարութեան ահեղ ատեան,
Սրի պատեան,
Սիրո մատեան՝
Միշտ հին ու նոր իմ Հայաստան:

Պարույր Սևակ