ՀԱՅՐԵՆԻՔՈՒՄ -Եղիշե Չարենց
Ձյունապատ լեռներ ու կապույտ լճեր:
Երկինքներ, որպես երազներ հոգու:
Երկինքներ, որպես մանկական աչեր:
Մենակ էի ես: Ինձ հետ էիր դու:
Երբ լսում էի մրմունջը լճի
Ու նայում էի թափանցիկ հեռուն -
Զարթնում էր իմ մեջ քո սուրբ անուրջի
Կորուստը այն հին, աստղայի՜ն, անհո՜ւն:
Կանչում էր, կանչում ձյունոտ լեռներում
Մեկը կարոտի իրիկնամուտին:
Իսկ գիշերն իջնում, ծածկում էր հեռուն
Խառնելով հոգիս աստղային մութին .
Երկինքներ, որպես երազներ հոգու:
Երկինքներ, որպես մանկական աչեր:
Մենակ էի ես: Ինձ հետ էիր դու:
Երբ լսում էի մրմունջը լճի
Ու նայում էի թափանցիկ հեռուն -
Զարթնում էր իմ մեջ քո սուրբ անուրջի
Կորուստը այն հին, աստղայի՜ն, անհո՜ւն:
Կանչում էր, կանչում ձյունոտ լեռներում
Մեկը կարոտի իրիկնամուտին:
Իսկ գիշերն իջնում, ծածկում էր հեռուն
Խառնելով հոգիս աստղային մութին .
Էն որ Հայրենիք է ու Չարենց
Էն որ լռության նման ձգվում է տարածության, ժամանակի, մանկության ու քո ներսում:
Էն որ հանդիպելիս սիրտդ թրթռում է հրճվանքից ու անանուն տխրությունից:
Էն որ միտքդ թռչում է, գրկում ձյունոտ գագաթներն ու ջերմանում:
Էն որ սրտի լարերի պես է` պրկվում է, ձգվում, բայց չի կտրվում:
Էն որ անհայտության թևին թառած հուշ է` հոտ է ու համ:
Էն որ հոգու թրթիռ է, սրտի թել, մտքի ճախրանք:
Էն որ անհուն կարոտ է, մրմունջ ու հոգու երազ:
Էն որ սուրբ անուրջ է ու աստղային մութ:
Էն որ Հայրենիք է ու Չարենց:
Էն որ հանդիպելիս սիրտդ թրթռում է հրճվանքից ու անանուն տխրությունից:
Էն որ միտքդ թռչում է, գրկում ձյունոտ գագաթներն ու ջերմանում:
Էն որ սրտի լարերի պես է` պրկվում է, ձգվում, բայց չի կտրվում:
Էն որ անհայտության թևին թառած հուշ է` հոտ է ու համ:
Էն որ հոգու թրթիռ է, սրտի թել, մտքի ճախրանք:
Էն որ անհուն կարոտ է, մրմունջ ու հոգու երազ:
Էն որ սուրբ անուրջ է ու աստղային մութ:
Էն որ Հայրենիք է ու Չարենց:
Комментарии
Отправить комментарий