Թե ինչու էր Ալբերտ Էյնշտեյնը դասախոսություն կարդալիս ասելիքն անվերջ ուղղում ունկնդիրներից մեկին...
Ալբերտ Էյնշտեյնը դասախոսություն կարդալիս սովորաբար ընտրում էր դահլիճում նստած ունկնդիրներից մեկին և խոսում էր անյպես, որ թվում էր, թե իր միտքը զարգացնում է հենց միայն նրա համար։
Այդպես, մի անգամ, երբ նա իր ասելիքն անվերջ ուղղում էր ուսանողներից մեկին, սա անչափ շոյված զգալով իրեն, ընդմիջմանը շողոքորթի ժպիտով դիմեց դասախոսին.
–Ասացեք, մաեստրո, ինչու՞ այսօր ձեր խոսքն անվերջ ուղղում էիք ինձ։
Եվ Էյնշտեյնը, որ չէր սիրում քծնանք ու կեղծիք, պատասխանեց այսպես.
–Ես սովորություն ունեմ լսարանի ունկնդիրների մեջ գտնել ամենաբութ դեմքը և բացատրել հատկապես նրան…Երբ այդ դեմքին վերջապես իմաստ է հայտվում, ես համոզվում եմ, որ մնացած բոլորը նույնպես հասկացել են դասախոսության նյութը։
Այդպես, մի անգամ, երբ նա իր ասելիքն անվերջ ուղղում էր ուսանողներից մեկին, սա անչափ շոյված զգալով իրեն, ընդմիջմանը շողոքորթի ժպիտով դիմեց դասախոսին.
–Ասացեք, մաեստրո, ինչու՞ այսօր ձեր խոսքն անվերջ ուղղում էիք ինձ։
Եվ Էյնշտեյնը, որ չէր սիրում քծնանք ու կեղծիք, պատասխանեց այսպես.
–Ես սովորություն ունեմ լսարանի ունկնդիրների մեջ գտնել ամենաբութ դեմքը և բացատրել հատկապես նրան…Երբ այդ դեմքին վերջապես իմաստ է հայտվում, ես համոզվում եմ, որ մնացած բոլորը նույնպես հասկացել են դասախոսության նյութը։
Комментарии
Отправить комментарий